Hayatta her şey olabilir. Koşullar değişebilir, insanlar değişebilir. Ama bir gerçek var ki; kim kim olursa olsun, kadın ya da erkek, dost ya da sevgili, aile ya da yabancı… Eğer bir insan, sana değer vermiyorsa, senin varlığını sıradanlaştırıyor, iyi niyetini bir açık kapı gibi kullanıyorsa, orada durup düşünmenin zamanı gelmiştir.
Çünkü mesele empati yapmak değil. Elbette karşımızdakini anlamaya çalışmak kıymetlidir. Ama bir yere kadar. Anlamak, kendini unutarak, kendi sınırlarını çiğneterek, karşı tarafın suistimallerini sineye çekmek demek değildir. Empati, karşılıklı olur. Değer görmek de öyle.
İyi niyet, saf bir kalbin en kıymetli yansımasıdır. Ama aynı zamanda en kolay istismar edilen şeydir. Sessiz kalmak, “anlıyorum” demek, bazen karşımızdaki kişinin yaptığı yanlışları onaylamak anlamına gelir. Bu yüzden, kimi zaman sessizlik zarafetten değil, zaafiyettendir.
O yüzden, rica ediyorum: Lütfen, ama lütfen, her ne olursa olsun kendinizi geri plana atmayın. Kim olursa olsun, sırf geçmişiniz var diye, sırf bir zamanlar size iyi davranmış diye, sırf “belki değişir” diye, size zarar veren bir davranışın içinde olan kişilere karşı sessiz kalmayın.
İyiliğin bir bedeli olmamalı. Sevginin karşılığı küçümsenmek olmamalı. Değer verdiğiniz birinin sizi yok saymasına izin vermemelisiniz. Çünkü siz kıymetlisiniz. Çünkü sizin sınırlarınız, sizin duygularınız, sizin varlığınız en az karşınızdaki kadar değerli.
İyi durun. Sağlam durun. Kendi kalbinizin tarafında olun.
Unutmayın: Sizi gerçekten seven, gerçekten anlayan bir insan, size hiç hissettirmeden kıymet verir. Hissettirmeye çalışanlar değil, hissettirmeye ihtiyaç duymayanlar kalıcıdır.
